TĘSKNOTA

Chabry i maki w polu kwitnące, wierzb i brzóz bezwiednie ramiona zwisające, sokoły i orły, zakątki urocze, chyba swego miasta nawet nie przeoczę. To mój kraj rodzinny, Polska ukochana, o której pamiętam, w sercu wielka rana, ze ja zostawiłam dla czegoś innego, a w mej duszy żal, i pustka niewiernego. Ale kiedyś wrócę na rodzinne łono,

i znów ujrzę moja ojczyznę wyśnioną,

cudowna, wielka, wysoka do nieba,bo tak moi kochani ojczyznę kochać trzeba.

Maria Janik

CZERWONE MAKI

Czerwone maki
rządzące na zielonej łące
górują nad
małymi główkami białej
koniczyny
czerwone maki
z delikatniejszymi płatkami
od dziecięcych uczuć
z karmazynową czerwienią
ocieplającą chłodną
korę młodziutkiej wierzby
pod którą siedzą
zakochani
czerwone maki
kąpiące się w kroplach
letniego deszczu
suszące swe wątłe ciało
w podmuchach popołudniowego wietrzyku
wystawiające swoje kielichy
ku białym baranom pędzącym
po błękicie oceanu
spijające przezroczyste krople
rosy
z maleńkich źdźbeł trawy
czerwone maki
w kształcie serca
żyjące powoli bez pośpiechu
cieszące się z każdej
sekundy swojego kruchego
życia
angielka

Zakwitły maki na łące
Kwiaty ich płoną czerwienią
Zieleń otula mnie całą
I jestem cichą nadzieją
Pragnieniem bycia z Tobą
Potrzebą trwania przy
Twoim boku
Płonącym makiem o zmroku
Spełnieniem pragnień najskrytszych
Szeptem mówię do Ciebie
Proszę o okruch marzenia
Nie wiem kim jestem dla Ciebie
Wiem tylko, że pragnę Ciebie.

Maki

Chwieją się w polu maki purpurowe

Jakimś marzącym, sennym, dziwnym chwianiem...

Drżącymi dłońmi złotą tuląc głowę,

Ktoś dziewczę ze snu zbudził całowaniem...

Chwieją się maki wśród pszenicy złotej,

Pośród srebrnego kołyszą się żyta —

Usta miłosnej szukają pieszczoty,

Pierś drży, miłosnej pieszczoty niesyta...

Chwieją się maki... Wiatr rytmiczną falą

Czerwone kwiaty ich z lekka kołysze...

Szalone usta drugie usta palą,

Upajające w nie sącząc haszysze..

Chwieją się maki płomienne w rozkwicie,

W słonecznym blasku południa mdlejące...

O upojenia miłosne! O życie!

O czarodziejskie i wszechmocne słońce!

Zdzisław Dębicki

Złoty księżyc

i czerwone maki

Dłońmi pełnymi słońca
malowałam czerwone maki
na białych ścianach
dziś narodzonej na nowo ufności

niczym meble wstawialiśmy chwile
oprószone złotymi siateczkami czasu
rzucanymi zmierzchem przez księżyc
odbity zwierciadłem w makach

nawet zegary milkły północą
onieśmielone szeptem motyli
tańczących walca we śnie
na złotoczerwonych płatkach

Wśród czerwonych maków...

Wśród maków czerwonych jak wino
skryli się oni
o ciszy zapomniał czas
tylko czasem przefrunęła mucha
z źdźbła trawy na liść

sierpniowe słońce ogrzewało ich twarze
ogniki w oczach powodował brzask
szczęście ich spłoszył gałęzi trzask
zawstydzeni sobą
uciekli do domu
powrócą
tu jeszcze dziś.

Oblane na łące natura posiała Jak krew,

co się kiedyś polała.

Jedna dusza jednemu kwiatu poświęcona Jak w czerwonym zniczu świeca zapalona.

Nagrobkom zielonym łąka schronienie dała,

Ziemia matka w zamian za ochronę do snu utulała, W czerwieni pąków pamięć do dziś ukryta,

Zimą jedynie otępiałą bielą zapomniana, zakryta. Barwa maku krwią zaznaczona Gdzie ludzie leżeli, gdy bitwa skończona,

Kolor ich rok za rokiem nabiera smaku Ku pamięci poległym – od maku.

Maki
Chwieją się w polu maki purpurowe
Jakimś marzącym, sennym, dziwnym chwianiem...
Drżącymi dłońmi złotą tuląc głowę,
Ktoś dziewczę ze snu zbudził całowaniem...

Chwieją się maki wśród pszenicy złotej,
Pośród srebrnego kołyszą się żyta
Usta miłosnej szukają pieszczoty,
Pierś drży, miłosnej pieszczoty niesyta...

Chwieją się maki... Wiatr rytmiczną falą
Czerwone kwiaty ich z lekka kołysze...
Szalone usta drugie usta palą,
Upajające w nie sącząc haszysze..

Chwieją się maki płomienne w rozkwicie,
W słonecznym blasku południa mdlejące...
O upojenia miłosne! O życie!
O czarodziejskie i wszechmocne słońce!