czwartek, 18 kwietnia 2013

Kwiaty margaretki ,stokrotki







Do stokrotek, 
aby nie zamykały się
tak wcześnie

Za wcześnie dla was; ciemnooki
Wieczór wciąż nie ma chęci
Zamykać światła w swoje mroki,
Na słońce kłaść pieczęci.

Wciąż złoty blask nagietki niecą,
Krótkie są jeszcze cienie;
I gwiazdy, co pasterzom świecą,
Nie wzeszły na sklepienie.

Niech pierwej Julia oczy zmruży,
Od których świat ożywa:
A wtedy, nie czekając dłużej,
Niech wszystko dogorywa.
Robert Herrick




















I cudnie kwitną stokrotki...

A gdy zakwitną stokrotki
usiądę sobie na łące
wzrokiem je swoim ogarnę
bo kocham je takie... kwitnące

Gdy zazielenią się trawy
popatrzę na nie w zachwycie
źdźbła głaskać będę i tulić
bo cudem jest przecież życie

Gdy chmur zasłona zasłoni
niebo i słońce zabierze
czule uśmiechnę się tylko...
że to na moment uwierzę.

/Bellatrix/

Stokrotki
Jakże żałuję tej szczęśliwej pory,
Kiedy stokrotki, kwiatek pospolity,
Zdał mi się w cudne ubranym kolory,
I budził w sercu dziecinne zachwyty,

I kiedy długie majowe wieczory
Spędzłem, patrząc w jasnych ócz błękity,
Cichego szczęścia pełen i pokory,
Bijący sercem, a nigdy niesyty.

A choć to było kwiecie takie skromne,
Nigdym się z prawdą marzeń nie rachował,
Bom miał rozkoszą serce nieprzytomne.

I kiedym usta różane całował,
Tom nic nie pragnął i nic nie żałował,
I dziś drżę jeszcze, gdy tę chwilę wspomnę... 

Asnyk Adam

Stokrotki
W kobiercach traw nadziei wzór
skromności życia jasne znamię,
i cichych szeptów czuły chór
odwiecznej magii mocne ramię.

W zaciszu barw, w splendorze chwil
girlandą piękna w myśl wnikają,
wrastają w serce dając sił
gdy cieniem troski przesłaniają.

Tak niepozorne, mocne tak
tak zagubione pośród trwania,
kiedy wejrzeniu jest ich brak
dalą się dale mego trwania.

I kiedy swą zmeczoną dłoń
układam czule na ich skroniach,
szepczą : uparcie naprzód brnij
zakwitnij tak jak my na błoniach.

To właśnie one spośród traw
nadzieją życia rozkwitają,
nie oczekując w zamian braw
za wszystko to co duszy dają.
smutne oczy




STOKROTKA
Skromna mała stokrotka
mruga złocistym oczkiem
nieśmiało wystawia ku słońcu
igiełek - płateczków tysiące
ukryta w gąszczu trawy
wychyla nosek ciekawy
i choć się trochę wstydzi
zapyta - czy mnie widzisz?
Jadwiga Zgliszewska










































Brak komentarzy:

Prześlij komentarz